Οι βουλευτικές εκλογες της Κύπρου την περασμένη Κυριακή , οι πρώτες εντος της μνημονιακής περιοδου, δεν επέφεραν βαθιές αλλάγες στο πολιτικό σκηνικό στην έκταση και το βάθος που αντιστοιχα συντελέστηκαν στην Ελλάδα. Ανέδειξαν όμως σε μεγάλο βαθμό την νέα κατασταση που υπάρχει μετα την εφαρμογη του Κυπριακού μνημονίου.
Από τα αποτελέσματα προκύπτουν αρκετά αξιοσημείωτα συμπεράσματα που θα καθορίσουν σε μεγαλο βαθμό και τις νέες πολιτικές ισορροπίες που θα επικρατήσουν:
· Η υψηλότατη για τα κυπριακά δεδομένα , αποχή που ξεπερνα το 33% και πιστοποιεί την αυξανόμενη αντίληψη που επικρατεί ,ειδικά στους νέους ψηφοφόρους, οτι το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων σε βασικά ζητήματα. Με δεδομένο ότι το υπάρχον πολιτικό συστημα ειναι προιόν της περιόδου αμεσως μετα την τουρκική εισβολή , συχνά κινούμενο με τα τότε δεδομένα , μεχρι πρόσφατα ακόμα και με τους ίδιους πρωταγωνιστες , τείνει να απομακρίνεται από τις απαιτησεις νεότερων γενεών που έχουν ελάχιστες ή καθόλου παραστασεις από τη δεκαετία του ’70.
· Η είσοδος στο κυπριακό κοινοβούλιο 8 κομματων για πρώτη φορά , παρά την αύξηση του ορίου εισόδου από το 1,8% στο 3,6% , αφενός επιβεβαιώνει την κοπωση των παλιότερων πολιτικών σχηματισμών , την ευρεία μετατόπιση της ψηφου αλλά και την εστω και διερευνητική απόπειρα αναζητησης εκπροσωπισης σε νεότερα πολιτικά μορφώματα
· Τα 4 παραδοσιακά κυπριακά κομματα , ΔηΣυ , ΑΚΕΛ , ΔηΚο και ΕΔΕΚ , όλα ανεξαιρέτως ειδαν τα ποσοστά τους να μειώνονται αθροιστικά 15% , με το μισό σχεδόν να αφορά μόνο το ΑΚΕΛ. Η μεγαλύτερη ή μικρότερη συναίνεση στην κατευθυνση της προώθησης των κατευθύνσεων που όριζει η κυπριακή μνημονιακή πραγματικότητα δεν οφέλεισε εκλογικά κανέναν. Περισσότερο εβλαψε το ΑΚΕΛ που δεν κατόρθωσε να προβληθεί ως πειστική εναλλακτική λύση.
· Οι απώλειες ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ , παραδοσιακών πυλωνων της κεντροαριστεράς – αριστεράς κατευθύνονται κυρίως προς τη Συμμαχία Πολιτών του πρ. ΥΠΕΞ Γιωργου Λιλλίκα , ενα κόμμα που από τη μια ειναι φιλοευρωπαικό αλλά ταυτόχρονα αντιτίθεται στη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις και δευτερευόντως προς το κινημα Οικολόγων που διπλασιάζει τα ποσοστά του . Στο κεντροδεξιο στρατόπεδο, εμφανίζονται πιό << ελληνικα >> χαρακτηριστικά καθώς η πτώση σε ποσοστά των ΔηΣυ και Δη.Κο. ενισχύει κομματα όπως το Κίνημα Αλληλεγγύης , πολύ κοντινό ιδεολογικοπολιτικά με τους ΑνΕλ και το Ε.Λα.Μ. το κυπριακό αντίστοιχο της Χρυσής Αυγής. Το γεγονός της εκλογής ενός ανοιχτά ακροδεξιου μορφώματος στην Κυπρο, ενός κόμματος που υποστηρίζει τη δράση της ΕΟΚΑ-Β είναι ανησυχητικό αλλά ας μην παραβλέπουμε ότι η βαση του Δη.Συ. ήταν πάντα ευρεία καθώς πλάι σε παραδοσιακούς φιλελεύθερους ή κεντροδεξιούς συνυπήρχαν ακραία αντικομμουνιστικά , φιλοχουντικά και εθνικιστικά στοιχεία που εκδήλωναν φανερά τις θεσεις τους. Για να εχουμε μια αντιστοίχηση, το έκαναν πολύ πιο φανερά από ότι συνέβενε με αντίστοιχες περιπτώσεις στην ΝΔ .
Με αυτά ως δεδομένα και με συμφωνα με τις εδρες που καταλαμβάνουν τα κόμματα στην Κυπριακή Βουλή , ο Νίκος Αναστασιάδης και η κυβερνηση του θα κληθούν να αναζητήσουν εκ νέου συμμαχίες καθώς τα κυρια μετωπα που ανοίγονται το επόμενο διάστημα δεν ειναι λίγα.
Αν η τυπική αλλά όχι ουσιαστική εξοδος της Κύπρου από το μνημόνιο , δεν ήταν παρά ένα προεκλογικό δώρο της ΕΕ προς τον Κυπριο πρόεδρο και το κόμμα του (βλ. Απόφαση Eurogroup – 7 /3/2016 και τι οικονομικές κατευθύνσεις δίνει), ο πραγματικός γολγοθάς μετατέθηκε μετεκλογικά. Αν η << επιτυχής>> έξοδος της Κυπρου από τα μνημόνια , είχε ώς αποτελεσμα μεταξύ άλλων 65.000 ανέργους σε μια χωρα που μεχρι πρόσφατα υπήρχε πλήρης απασχόληση , 18,5% μειωση εισοδημάτων και εκτίναξη του δημόσιου χρέους από το 66% του ΑΕΠ το 2011 στο 107 % του ΑΕΠ το 2014, αυτή η νέα Βουλή θα κυρώσει νομοσχέδια όπως τα κόκκινα δάνεια που βρίσκονταοι σε τεράστια υψη αλλά και ιδιωτικοποιήσεις όπως αυτή της εταιρείας τηλεπικοινωνιών CYTA.
Εκτός από το θέματα της οικονομίας όμως υπάρχει εκ νέου στο τραπέζι η διαφαινόμενη ενεργοποίηση του Κυπριακό σε κατευθυνση αναζητησης ενός νέου σχεδίου για πρωτη φορά τόσο ολοκληρωμενα μετά τον ενταφιασμό του σχεδίου Ανάν. Με τα σημερινά δεδομένα , την νέα οικονομική πραγματικότητα της Κυπρου μετα την καταρευση του τραπεζικού της συστήματος και την οικονομική της ομηρία από την ΕΕ , την αυξανόμενη διαρκώς πολυεπίπεδη ένταση στη Μέση Ανατολή, την τουρκική μονιμη αδιαλλαξία σε συνδιασμό με το επείγον λόγω της καταστασης σε Συρία και Ιράκ να ισχυροποιήσει τη θεση της στο μεσανατολικό παιχνίδι, δεν μπορεί παρά ενα οποιοδήποτε σχέδιο προταθεί για το Κυπριακό να είναι πολύ δυσμενέστερο του σχεδίου Ανάν. Σε ενα τέτοιο ενδεχόμενο , η Κυπρος θα καθίσει ( ή θα την καθίσουν) στο τραπέζι με χειρότερη ικανότητα διαπραγματευσης. Αυτό που δεν ειναι βεβαιο είναι ποιοί θα βρεθούν συνοδοιπόροι του Ν. Αναστασιάδη που ας μην ξεχνάμε ήταν ο βασικός υποστηρικτής και προπαγανδιστης της λύσης του σχεδίου Αναν .
Ειναι πρόωρο να ξέρουμε τόσο συντομα πως θα διαμορφωθούν τα στρατόπεδα και ποιά στηρίγματα θα αναζητηθούν τόσο στο θέμα του Κυπριακού όσο και στο εσωτερικό μέτωπο που η οικονομία θα συνεχίσει να παίζει πρωτευοντα ρόλο. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε ένα βαθμό θα αυξηθεί η πίεση από τους παραδοσιακούς παίκτες όπως το ΑΚΕΛ το ΔηΚο ή την ΕΔΕΚ ώστε να ανακτήσουν όσο ειναι εφικτό μια κοινωνική επιρροη που εχασαν σε αυτή την εκλογική μαχη. Δεν θα υπάρχει δηλαδη η συναίνεση της προηγούμενης τριετίας σε τετοιο βαθμό. Αυτά για μια κανονική πολιτική συμπεριφορά και τυπικά πολιτικά αντανακλαστικά .
Γιατι στην Κυπρο η κανονικότητα συχνά διαψευστηκε καθώς η στρατηγική της συναίνεσης και ταυτόχρονα ο πολιτικός οπορτουνισμός, ειναι βασικά συστατικά του πολιτικού DNA…
0 Σχόλια